Covered with, not by

Don’t say: The mountains are covered by snow.

Say: The mountains are covered with/in snow.

 Cure of, not from

Don’t say: The man was cured from his illness.

Say: The man was cured of his illness.

NOTE: The noun cure takes for: There is no cure for that disease.

 Depend on or upon, not from

Don’t say: It depends from her.

Say: It depends on/upon her.

NOTE: Rely on/upon: I can’t rely on/upon her.

 Deprive of, not from

Don’t say: Nelson Mandela was deprived from his freedom.

Say: Nelson Mandela was deprived of his freedom.

 Die of an illness, not from an illness.

Don’t say: Many people have died from malaria.

Say: Many people have died of malaria.

NOTE: People die of illness, of hunger, of thirst, of or from wounds, from overwork, by violence, by the sword, by pestilence, in battle, for their country, for a cause, through neglect, on the scaffold, at the stake.

 Believe in, not to

Don’t say: We believe to God.

Say: We believe in God.

NOTE:  To believe in means to have faith in. To believe (without the in) means to regard something as true: I believe everything he says.

 Boast of or about, not for.

Don’t say:  James boasted for his strength.

Say:  James boasted of (or about) his strength.

 Careful of, with or about, not for.

Don’t say: Elke’s very careful for her health.

Say: Elke’s very careful of/about her health.

Or: You should be more careful with your money.

NOTE: Take care of: He takes care of his money.

 Travel by train, etc., not with the train, etc.

Don’t say: We travelled with the train yesterday.

Say: We travelled by train yesterday.

NOTE: We say: by train, by boat, by plane, by bike; also, by land, by sea, by air, by bus; in a bus or on a bus; by car or in a car, by taxi or in a taxi; on horse-back, on a donkey, on a bicycle; on foot.

 Complain about, not for.

Don’t say: Anne complained for the weather.

Say: Anne complained about the weather.

NOTE:  When talking about illness we use complain of. We say: She complained of a sore throat.

حکایتی از گلستان سعدی(3)

جالینوس ابلهی را دید دست  در گریبان دانشمندی زده و بی حرمتی همی کرد. گفت:اگر این نادان نبودی کار وی با نادانان بدینجا نرسیدی.

دو عاقل را نباشد  کین  و  پیکار           نه  دانایی  ستیزد  با سبکسار

اگر نادان به  وحشت سخت گوید         خردمندش به نرمی  دل   بجوید

دو صاحبدل   نگه  دارند  مویی             همیدون سرکشی و آزرم جویی

وگر بر هر دو  جانب   جاهلانند               اگر    زنجیر   باشد    بگسلانند

یکی  را  زشتخویی داد دشنام            تحمل کرد و گفت ای خوب فرجام

بتر زانم که خواهی گفتن آنی              که دانم عیب من  چون من  ندانی

تو نبودی سهراب آب را گل کردند

   در فرودست اکنون،کفتری می میرد
در همان آبادی ، کوزه از آب تهی است 

   آب را گل کردند…                            آن سپیدار بلند ، که فلان رود روان ، از کنارش میرفت ،
                               زرد و قامت کج و پژمرده شده ،
دگر آن درویش هم ،
دلش از اینهمه ناپاکی این آب روان،
بخروش آمده ، اما … خاموش است ،

تا مبادا که همان خشکه نان هم ز کفش بستانند،

در مصاف گل و لای ،
 رود زیبا خجل است ،
گویی…                   زشتی دو برابر کند این آب کنون،

آب را گل کردند…
حرمت عشق شکستند،
ناله از من بربودند،
مستی از من بگرفتند،
 آب را گل کردند…

چه گل آلود این آب ،
و چه ناپاک این رود،              تو به ما گفتی : مردم بالادست ، چه صفایی دارند،
      غنچه ای گر شکفد ، اهل ده باخبرند،
       و تو امروز کجایی سهراب ؟       تا ببینی ، که همان مردم بالادست ،
       ز صفا عاری و از عشق تهی میباشند،

چشمه هشان بی آب…
گاوهاشان بی شیر…
دهشان بی رونق،
ساکت و خاموش است،

دگر از غنچه شکفتن خبری نیست ،
           مردم بالادست ، همه در ماتم و اندوه نشستند اما…
                                      کدخدا در خانه با زنش میخندد،
آب را گل کردند…
     تو نبودی سهراب،
             آب را گل کردند…  

برگرفته از بام ایران سیتی

هرگزنخواب کورش (شاهکاری از سیمین بهبهانی )

هرگزنخواب کورش (شاهکاری از سیمین بهبهانی )

دارا جهان ندارد،   سارا زبان ندارد بابا ستاره ای در !هفت آسمان ندارد کارون ز چشمه خشکید، البرز لب فرو بست حتا دل دماوند، آتش فشان ندارد دیو سیاه دربند، آسان رهید و بگریخت رستم در این هیاهو، گرز گران ندارد روز وداع خورشید، زاینده رود خشکید زیرا دل سپاهان، نقش جهان ندارد بر نام پارس دریا، نامی دگر نهادند گویی که آرش ما، تیر و کمان ندارد دریای مازنی ها، بر کام دیگران شد نادر ز خاک برخیز، میهن جوان ندارد دارا ! کجای کاری، دزدان سرزمینت بر بیستون نویسند، دارا جهان ندارد آییم به دادخواهی، فریادمان بلند است اما چه سود، اینجا نوشیروان ندارد سرخ و سپید و سبز است این بیرق کیانی اما صد آه و افسوس، شیر ژیان ندارد کوآن حکیم توسی، شهنامه ای سراید شاید که شاعر ما دیگر بیان ندارد هرگز نخواب کوروش، ای مهرآریایی بی نام تو،وطن نیز نام و نشان ندارد