صبحدم کز شعف خنده مهر می جهم من ز بر بستر خود
همه خوابندوبیاسوده به چهر که من انده زده ام بر دل خود
میگشایم در از این تنگ مکان به سوی تازه نسیم جانبخش
گویی اوراست خبرها به زبان هرخبر در دل من درمانبخش
من و آن تازه نسیم دلکش میگشاییم سوی هم آغوش
همچو دو مست.ولی من آتش او به دل سرد و بیافتاده ز جوش
رسته است او ز دل ابر سیاه از بر قله کهسار سفید
جسته ام من سخنم هست گواه از خیالات غم انگیز پلید
آی مهمان من دلخسته ای نسیم ای به همه ره پویا
مانده تنها چو من اما رسته با دگرگونه زبانی گویا
اوهم آنسان که تو سرمست ورها بود با ساحت کوهستان شاد
همچو تو از همه خلق جدا سیر می کرد به هر سوی آزاد
.
.
.
.
او همانگونه که تو زودگذر رفت و بنهاد مرا در غم خود
روی پوشید و سبک کرد سفر تا بفرسایدم از ماتم خود
من ولی چشم بر این ره بسته هرزمانیش ز ره می جویم
تا می آیی تو به سویم خسته با دل غمزده ام می گویم :
کاش می آمد ازاین پنجره من بانگ می دادمش از دور:بیا
.. .. .. .. .. ... ... .... ... .. .. پدرم آمده در را بگشا
شعر:نیما یوشیج
"پدرم روزت مبارک"